گروه جهاد و مقاومت مشرق - «مهدی عزیزی» به تاریخ پنج‌شنبه، اول مهر ماه 1361 شمسی (4 ذی‌حجه 1402 قمری) در «تهران» متولد شد و 31 سال بعد، به تاریخ جمعه، 11 مرداد 1392 شمسی (24 رمضان المبارک 1434 قمری)، در حالی که لباس رزم برای دفاع از حرم «بانوی مقاومت» حضرت «زینب کبری (سلام الله علیها)» را بر تن داشت، در «سوریه» پای بر بساط «عند ربهم یرزقون» نهاد و جسم خونینش در «قطعه 26» بهشت زهرای تهران، تا زمان ظهور مولایش، به امانت گذاشته شد.

چندی پیش، توفیق ملاقات با یکی از رفیقانِ «مهدی عزیزی»، نصیب خبرنگاران جهاد و مقاومت مشرق شد. رفیقِ جامانده، از رفیقِ سفرکرده گفت و گاهی هم نمِ اشکی به چشم آورد. در لابه‌لای کلام، گویی میراثی گران‌بها را به ما عرضه می‌کند، تلفن همراه خود را جست‌وجویی کرد و پیامکی را نشان‌مان داد. پیامکی که از سفر «مهدی عزیزی» به «مشهدالرضا» برایش به یادگار مانده بود. «مدافع حرم» در «حرم رضوی (صلوات الله علیه)» رفیق خود را یاد کرده و دعایی را سوغات سفرش. اما رفیقِ جامانده، از آخرین زیارتِ بی‌سوغاتِ «مهدی» گله داشت.

مشرق نیوز

 

 

فرمانده تیپ یک لشکر 27، مداح اهل بیت‌(ع) بود؛ با صدای دلنشین نوحه می‌خواند و روضه «شه باوفا ابوالفضل» را هم خیلی دوست داشت.

 

به گزارش خبرنگار حماسه و مقاومت فارس(باشگاه توانا)، شهید «مهدی خندان» به سال 1341 در روستای «سبوبزرگ» از توابع لواسان کوچک به دنیا آمد؛ او در سال 1357 همزمان با پیروزی انقلاب توانست دیپلمش را در رشته مکانیک بگیرد.

مهدی تابستان 1359 به عنوان عضو فعال بسیج به پادگان امام حسین (ع) اعزام شده و دوره آموزش عمومی نظامی را با موفقیت گذراند و سپس برای مقابله با ضد انقلاب عازم کردستان شد؛ او به مدت شش ماه در جبهه غرب در سرپل ذهاب ماند و پس از آن به عضویت سپاه پاسداران در آمد.

شهید خندان چهار ماه به عنوان محافظ بیت امام خمینی(ره) به خدمت مشغول شد؛ مهدی با مقاومتی که در جبهه غرب داشت، همرزمان به وی لقب «شیر کوهستان» دادند.

او مداح اهل بیت‌(ع) بود؛ به گفته مادرش، با صدای زیبای و دلنشین نوحه می‌خواند؛ روضه «شه باوفا ابوالفضل» را هم خیلی دوست داشت. و سرانجام شهید «مهدی خندان» رو 29 آبان 1362 برابر با اربعین حسینی، در مرحله سوم عملیات «والفجر 4» در ارتفاعات «کانیمانگا» با مسئولیت فرمانده تیپ یک لشکر 27 محمدرسول الله(ص) به شهادت رسید.

روایتی از شجاعت این شهید را در سالروز شهادتش به نقل از کتاب «قله 1904» در ادامه می‌خوانیم:

                                                               ***

آتش تیربارهای دوشکا و به خصوص یک قبضه توپ شیلیکا که عراق از آن مثل تیربار، کار می‌کشید، از بالای ارتفاع 1904 بر سر بچه‌ها می‌بارید و زمین‌گیرشان کرده بود؛ یک دفعه رو کرد به بچه‌هایی که روی زمین خوابیده بودند و با صدای رسا فریاد کشید: «گردان مقداد با مهدی خندان به پیش».

صدایش در همه جا پیچید و در کوهستان کانی‌مانگا طنین انداخت؛ طوری بود که تمام بچه‌های گردان مقداد شنیدند و همه پشت سرش شروع کردند به دویدن. ستون در شیب تند ارتفاع، چند تپه را پشت سر گذاشت و در شیاری نزدیک تپه سوم، چند دقیقه‌ای ماند تا بچه‌ها نفس تازه کنند.

پیشاپیش ستون ایستاده بود و داشت بالای قله را نگاه می‌کرد؛ صورتش را برگرداند و نگاهی کرد به بچه‌هایی که زمین‌گیر بودند و دوباره قله 1904 را زیر چشم گرفت. انگار دور قامتش را هاله‌ای از نور فرا گرفته بود. طاقت نیاورد و گفت: «من می‌روم اون چارلول رو خاموش کنم».

جلوتر میدان مین بود، با چند تخریبچی از دامنه بالا کشید؛ داخل میدان مین، زیر نور منورها نشسته بودند یکی یکی مین را پیدا می‌کردند، از خاک بیرون می‌کشیدند و کناری می‌گذاشتند، فرصتی برای خنثی کردنشان نبود. آقا مهدی معبری در میدان مین باز کرد، تا رسید به سیم‌های خاردار کلافی شکل. دو ردیف سیم خاردار در پایین و یک ردیف در بالای آنها بود.

مدتی پشت سیم خاردارها نشست به انتظار رسیدن سیم چین، اما از سیم‌چین خبری نشد. رگبار آتش شدت گرفته بود، معطل نکرد، با دست‌هایش شروع کرد به باز کردن کلاف‌های سیم خاردار. تیرهای توپ چارلول شیلیکا از کنار سیم‌های خاردار و از بالای سر مهدی می‌گذشت.

بالاخره حلقه‌های بلند کلاف‌های سیم از هم باز شد و او با سر وارد کلاف‌ها شد و وسط آنها نشست؛ او با دست‌های چاک‌چاک و خون آلودش مشغول باز کردن ردیف دیگر سیم‌های خاردار شد؛ با هر تکانی که می‌خورد، خارهای بیشتری در بدنش فرو می‌رفت اما با نگاه به سنگرهای دشمن، مصمم‌تر از قبل کلاف‌ها را از هم جدا می‌کرد.

تصمیم گرفته بود به هر قیمتی شده معبر را باز کند و آتش جهنمی آن توپ چارلول، که مانع پیشروی ستون شده بود را خاموش کند؛ ردیف آخر را هم باز کرد و خودش را به طرف دیگر کلاف‌ها کشاند؛ لباس‌هایش به خارها گیر کرده و پاره شده بودند؛ خون زیادی از دست‌ها و بدنش بیرون می‌زد.

با زحمت زیادی روی دو پایش ایستاد؛ چارلول عراقی کماکان می‌نواخت؛ خط آتش دشمن درست روی میدان مین و سیم‌های خاردار متمرکز شد؛ مهدی نای ایستادن نداشت؛ تمام توانش را جمع کرد و به صدای بلند فریاد زد: «ان تنصرالله ینصرکم» در یک دم، هاله‌ای از سرخی تیرها، سر تا به پای مهدی را فرا گرفت. تکانی خورد و از پشت به روی سیم‌های خاردار افتاد.

منبع: فارس نیوز

گروه سیاسی مشرق - «سید علیرضا ستاری» در روز عاشورای سال 1388 توسط فتنه گران، به قصد کشت، مورد شکنجه شدید قرار گرفت و مضروب شد و به مقام «جانبازان 70 درصد» نائل گردید. وی پس از پنج سال دست و پنجه نرم کردن با آثار جراحت خویش، در سن 31 سالگی به شهادت رسید، این درحالی است که یک دختر و یک پسر خردسال از وی برجا مانده است.

شهید ستاری در روز عاشورای 88 به عنوان امدادگر داوطلب حضور داشته، که به وی خبر می دهند تعدادی از نیروهای ویژه سپاه در میان جمعیت فتنه گران به دام افتاده‏اند. هنگامی که وی به سمت آنها می رود مشاهده می‏کند درحالی که تعدادی از افراد نیرو ویژه روی زمین افتادند یکی از اوباش باک بنزین موتور آنها را باز کرده و با ریختن بنزین رو این افراد آنها را زنده زنده آتش می‏زند. وی هم با جسارت و شهامتی مثال زدنی به سمت آنها می رود تا جلوی یک عمل فجیع ضد انسانی را بگیرد اما ...

مراسم تشییع پیکر این شهید والا مقام، صبح جمعه از مقابل درب منزل وی در خیابان 17 شهریور، برگزار شد،

روایت دردناک نحوه مجروحیت و شکنجه شدن «شهید علیرضا ستاری» توسط فتنه گران 88  را از زبان خودش در فیلم زیر مشاهده نمایید:

 

وی چندی پیش از شهادتش نیز در گفتگو با فارس به بیان جزییاتی از نحوه جراحتش توسط فتنه گران پرداخت و گفت: روز عاشورای 88 بنده به عنوان نیروی افتخاری هلال احمر در خیابان «خوش» حضور داشتم؛ ساعت 11 به ما خبر دادند که حدود 5 نفر از نیروهای ویژه سپاه در بین جمعیت آشوبگر مانده بودند؛ یکی از آنها روی زمین افتاده و اغتشاشگران او را به آتش ‌کشیده‌اند.

 

* این آقا اطلاعاتی است!

وی افزود: برای انجام مأموریت امداد و نجات دیگر مجالی برای ایستادن و فکر کردن نبود که آیا برای کمک به آنها بروم یا خیر؛ خود را به محل حادثه رساندم؛ به خاطر نحوه پوشش بنده به مناسبت روز عاشورا و محاسنی که روی صورتم داشتم، یکی از زنان آشوبگر گفت: «این آقا اطلاعاتی است!» همان جا با میله آهنی روی سرم زدند و جمجمه‌ام از سه جا شکست.

 * شناسایی منافقان در فتنه

این جانباز فتنه عاشورای 88 یادآور شد: بعداً که برای شناسایی به زندان اوین رفتم، مطلع شدم کسانی که مردم را شکنجه می کردند از گروهک منافقین بودند که یکی از آنها سال‌ها در تایلند زندگی می‌کرد، سپس از پادگان اشرف به تهران آمده بود.

 * خانه‌ام را به آتش کشیدند

وی افزود: بنده زمانی که در بیمارستان بودم، مصاحبه‌ای با خبرنگاران داشتم که عواقبی هم داشت؛ سایت‌های ضدانقلاب مصاحبه تلویزیونی مرا روی صفحات خود گذاشتند و اعلام کردند: «این مأمور است و هر کسی او را می‌شناسد به ما بگوید»؛ در ادامه آدرس و مشخصات و شماره تلفن مرا روی سایت‌ها ‌گذاشته شد.

 

* برای آرمان‌های انقلاب جان و مالم را فدا کردم

وی افزود: در جریان مجروحیتم فقط سپاه پاسداران پیگیر و جویای احوال بنده بود؛ من برای اهداف و آرمان‌هایی که داشتم، جان و مالم را فدا کردم؛ دنبال منافع هم نبوده‌ام؛ متأسفانه بنیاد جانبازان حتی جویای احوال ما نبود؛ اینجاست که می‌گویم دردهای جسمی آرام آرام از بین می‌رود اما دردهای روحی پاک نمی‌شود؛ ما دنبال امتیاز نبودیم؛ جانبازی‌ام برای حفظ انقلاب بین من و خداست و حتی مجروحیتم هم خواست خداوند بود؛ چون بعد از این قضیه رابطه‌ام با خداوند طور دیگری شده است.

  * سیستم قضایی برای محاکمه سران فتنه ضعیف عمل می‌کند

این جانباز فتنه عاشورای 88 در خصوص محاکمه سران فتنه، گفت: بنده مدت‌ها پیگیر محاکمه آنها بودم اما نزدیک به 8 ـ 9 ماه بعد از انتخابات، مملکت تعطیل بود؛ باید سران فتنه به میز محاکمه کشیده شوند اما متأسفانه سیستم قضایی به شدت ضعیف عمل می‌کند؛ البته در این قضیه اگر جلوی حضرت آقا حرکت کنیم، جاعل می‌شویم و اگر پشت سر ایشان هم حرکت کنیم، کاهل هستیم؛ پس چشم به دست ایشان داریم تا ببینیم ایشان چه زمانی دستور می‌دهند و ما هم بنا به دستور ایشان حرکت می‌کنیم.

 

* فتنه 88 به خاطر پشتیبانی نکردن از ولایت فقیه رخ داد

وی افزود: وقتی حضرت امام (ره) فرمودند: «پشت سر ولایت فقیه باشید تا به مملکت شما آسیبی نرسد»؛ اگر آقایان به این حرف امام خمینی(ره) توجه می‌کردند، مملکت این گونه دچار آشوب نمی‌شد تا تمام دشمنان به خودشان اجازه بدهند، پایشان را از گلیم‌شان درازتر کنند.

ستاری یادآور شد: خیلی از بچه‌های این مملکت در فتنه 88 آسیب دیدند؛ بچه‌هایی که پای اعتقادات و ارزش‌هایشان ایستادند؛ خیلی از دوستانی که من می‌شناسم، از جمله خودم، حتی هزینه‌های درمان را از جیب خودمان دادیم.

وی درخصوص نقش فائزه هاشمی در اغتشاشات گفت: فیلم‌های نقش فائره هاشمی در اغتشاشات را دارم؛ او در این زمینه نقش زیادی داشت.

این جانباز فتنه عاشورای 88 در خصوص فعالیت‌های خود قبل و بعد از جانبازی‌اش بیان داشت: مهندس عمران هستم؛ قبل از مجروحیتم شرکت ساختمانی داشتم؛ کار من هم آزاد بود؛ در بحث راهیان نور هم فعال بودم تا راه رزمندگان دفاع مقدس را که مقابل دشمن ایستادند، ادامه دهم؛ دوره آموزشی هلال احمر را هم در پایگاه مقاومت بسیج مسجد محله گذراندم.

 

* اگر غائله دیگری رخ دهد، سینه‌ام را سپر می‌کنم

وی افزود: تمام زندگی من ورزش بود؛ مجروحیت برای من و خانواده‌ام خیلی سخت گذشت؛ همسرم در این سختی‌ها خیلی تحمل کرد و اگر قرار باشد خداوند اجری بدهد، اول به او بدهد که در تمام سختی‌ها در کنارم بود؛ با توجه به مشکلات و ضایعاتی جسمی و روحی که داشتم، حدود سه سال خانه‌نشین بودم؛ در واقع از 8 ـ 9 ماه گذشته کار خود را از سر گرفتم؛ در این دوران من و سایر جانبازان با ناملایماتی مواجه شدیم؛ اما اگر غائله دیگری رخ دهد، من و امثال من باز هم سینه سپر می‌کنیم.  منبع: مشرق نیوز

اگرچه همه شهدا و جانبازان و آزادگان و ایثارگران مقاوم و سربلند و عزیز، ستارگان آسمان ایران اسلامی هستند و هرکس در هر شغل و مسئولیتی که قرار دارد و نفس می‌کشد، مدیون این فداکاری‌ها و از جان‌ گذشتگی‌ها است.

شهید سید مرتضی آوینی
 
در شهریور 1326 در شهر ری به دنیا آمد. در سال 1344 دیپلم گرفت.

او از کودکی با هنر انس داشت،‌ شعر می‌سرود، نقاشی می‌کرد و داستان و مقاله می‌نوشت،‌ به همین خاطر در دانشگاه رشته معماری را انتخاب کرد و در آن رشته به تحصیل پرداخت.  
 
مطالعه ادبیات و فلسفه برایش مهم و لذت‌بخش بود،‌ روح بی‌آرام او همیشه در پی یافتن حقیقت بود.

در همین حس و حال بود که سال 1357 رسید. انقلاب که پیروز شد آوینی گویی گم‌شده خود را یافته بود.

عشق و علاقه آوینی به تفکرات امام خمینی(ره) و  اندیشه حکومت دینی او را یکسره به خدمت انقلاب درآورد.  
 
آوینی به ضرورت زمان روی به فیلمسازی آورد. او  کار فیلمسازی‌اش را از گروه تلویزیونی جهاد سازندگی و با ساخت فیلم‌های مستند آغاز کرد.
 

با وقوع جنگ، آوینی دوربینش را به سوی جبهه‌ها گردانید. نخستین فیلمی که او درباره جنگ ساخت "فتح خون" نام گرفت.  
 
پس از آن دست به ساخت مجموعه‌ دیگری درباره جنگ شد که 11 قسمت داشت و  عنوان آن دغدغه همیشگی مرتضی بود: "حقیقت".

بالاخره کار بعدی او  مجموعه "روایت فتح" بود که سال‌ها علاقمندان به دفاع هشت ساله مردم ایران را پای تلویزیون نشاند.  
 
اما در ساخت دوره جدید روایت فتح در بهار سال 1372 هنگام بررسی دالانی در منطقه فکه، سید مرتضی آوینی که پیشاپیش گروه حرکت می‌کرد با یک مین خنثی نشده برخورد کرده و از ناحیه پا به شدت زخمی شد.

"سید مرتضی آوینی" پیش از آن‌که به بیمارستان برسد به خاطر خونریزی زیاد به شهادت رسید.

باشگاه خبرنگاران

اگرچه همه شهدا و جانبازان و آزادگان و ایثارگران مقاوم و سربلند و عزیز، ستارگان آسمان ایران اسلامی هستند و هرکس در هر شغل و مسئولیتی که قرار دارد و نفس می‌کشد، مدیون این فداکاری‌ها و از جان‌ گذشتگی‌ها است.

سردار شهید حسین املاکی

در شب عاشورای حسینی 1340 در روستای کولاک محله از توابع شهرستان لنگرود دیده به جهان گشود.

وی دوران خدمت مقدس سربازی را در سپاه گذراند و همزمان با آغاز جنگ تحمیلی با اولین نیروهای اعزامی از گیلان به سوی جبهه‌ها شتافت.

 

وی توانست در کوتاه‌ترین زمان توان رزمی خود را بروز دهد و بعد از آن در واحد اطلاعات عملیات، مسئولیت فرماندهی یکی از محورهای عملیاتی را در لشکر 25 کربلا به عهده گیرد.  
 
صبر و بردباری در عملیات کربلا 2 در منطقه عمومی حاج عمران و شناسایی‌های بسیار دقیق او باعث شد که لشکر قدس افتخاری دیگر در کارنامه خود به ثبت برساند.

مقام معظم رهبری در این خصوص فرمودند: لشکر قدس در کربلا 2 کربلای دیگر آفرید.

 

حسین در عملیات‌های متعددی چون والفجر مقدماتی، والفجر 1، والفجر 4، والفجر 6، والفجر 8، والفجر 9 و عملیات بدر نقش‌ فوق‌العاده‌ای ایفا کرد.  
 
حسین در سال 64 به تیپ قدس گیلان رفت، واحد اطلاعات عملیات تیپ را تقویت کرد و بهترین طرح عملیاتی والفجر 9 را با توجه به شناسایی‌اش در منطقه سلیمانیه ارائه و اجرا کرده و به موفقیت‌های بزرگی دست یافت.  
 
سردار رشید اسلام، حسین املاکی پس از انجام عملیات کربلا 2 و کربلا 4؛ در عملیات کربلا 5 با حفظ سمت فرماندهی محور عملیاتی را در جزیره بوارین بر عهده گرفت.

وی به شایستگی این کار را انجام داد، به طوری‌که نیروهای لشکر اسلام وارد شهرک دوئیجی عراق شدند.

"حسین املاکی" پس از طی رشادت و رزم بی‌امان مجروح شد و پس از بهبود نسبی مجدداً به سوی جبهه‌های نبرد شتافت.

با توجه به توانمندی نظامی عالی که برخوردار بود به عنوان فرمانده تیپ یکم قدس گیلان به همراه گردان‌های رزمی، فرماندهی عملیات موفقیت‌آمیز نصر 4، ارتفاع ژاژیه و شهر ماووت عراق را بر عهده گرفت و از چنگال بعثیون آزاد ساخت.  
 
پس از انجام عملیات نصر 4 سردار شهید حسین املاکی به سمت قائم‌مقام لشکر16 قدس گیلان مشغول خدمت‌گذاری شد.

وی سرانجام در عملیات والفجر 10 در مورخ 9 فروردین 1367 در منطقه عمومی "سیدصادق" در ارتفاعات "بانی نبوک" بر اثر استشمام مواد شیمیایی به آرزوی دیرینه‌اش دست یافت و به سوی معشوق شتافت.  
 
مقام معظم رهبری درباره این شهید بزرگوار که ماسک محافظت شیمیایی خود را برای نجات جان یکی از سربازان به او داد، فرمودند: قهرمان یعنی این.

گفتنی است پیکر مطهر شهید "حسین املاکی" هنوز بر "ارتفاع بانی نبوک" مأوی گزیده است.


روحش شاد و یادش گرامی باد.

باشگاه خبرنگاران

اگرچه همه شهدا و جانبازان و آزادگان و ایثارگران مقاوم و سربلند و عزیز، ستارگان آسمان ایران اسلامی هستند و هرکس در هر شغل و مسئولیتی که قرار دارد و نفس می‌کشد، مدیون این فداکاری‌ها و از جان‌ گذشتگی‌ها است.

سرلشکر خلبان شهید "مصطفی اردستانی"

وی در سال 1328 در روستای قاسم آباد از توابع شهرستان ورامین متولد شد. تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در پیشوا گذراند.

پس از اخذ دیپلم در سال 1348 به خدمت سربازی اعزام شد.

خدمت سربازی را به عنوان سپاه دانش در یکی از روستاهای اسفراین انجام داد. شرایط جغرافیایی منطقه در آن زمان برای کشت خشخاش مساعد بود و اهالی روستا به صورت فراگیر مبادرت به کشت آن می‌کردند. شهید اردستانی تا جایی‌که می‌توانست آن‌ها را از این کار باز می‌داشت.

پس از انجام خدمت سربازی، در سال 1350 وارد دانشکده خلبانی نیروی هوایی شد.

پس از گذراندن مقدمات آموزش پرواز در ایران، به منظور تکمیل دوره خلبانی به کشور آمریکا اعزام شد و پس از اخذ دانشنامه خلبانی به ایران بازگشت و با درجه ستوان دومی در پایگاه چهارم شکاری دزفول به عنوان خلبان هواپیمای اف 5 مشغول به خدمت شد.

با اوج‌گیری انقلاب شکوهمند اسلامی و حتی قبل از آن، جزء نخستین خلبانان حزب‌اللهی بود که در به ثمر رسیدن انقلاب اسلامی و آگاه کردن سایر قشرهای پرسنل نیروی هوایی نقش بسزایی داشت.

شهید اردستانی پس از انقلاب با جمعی از همکاران خود اقدام به انتشار یک نشریه درون گروهی به نام «مخلصین» کرد که حاوی مطالب اعتقادی و فرهنگی بود و علی‌رغم تیراژ محدود، بسیار جالب توجه و در آگاه سازی پرسنل مؤثر بود.

شهید اردستانی در سال 1359 به عنوان افسر خلبان شکاری در پایگاه شکاری تبریز مشغول به خدمت بود که جنگ تحمیلی رژیم بعث عراق علیه ایران آغاز شد.

علی‌رغم اینکه در روز حمله‌ هوایی دشمن به خاک میهن در مرخصی به سر می‌برد، بلافاصله خود را به پایگاه مربوطه رساند و از روز بعد پروازهای جنگی خود را شروع کرد.

وی در سال 1360 به عنوان فرمانده پایگاه پنجم شکاری(امیدیه) انتخاب و در این پایگاه مشغول خدمت شد.

علاوه بر مسئولیت سخت فرماندهی، خود نیز شخصاً در پروازهای جنگی شرکت می‌کرد و نسبت به خدمات جانبی از جمله رسیدگی به امکانات زیستی و فضای سبز  پایگاه پنجم همت می‌گمارد.

در سال 1363 به سمت معاون عملیاتی پایگاه دوم شکاری منصوب شد.

پس از 3 سال انجام وظیفه در این مسئولیت، در سال 1366 به عنوان مدیریت آموزش عملیات نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران منصوب شد.

پس از شهادت سرلشکر خلبان "عباس بابایی" که معاونت عملیات نیروی هوایی را عهده دار بود، اردستانی به این سمت(معاونت عملیات نیروی هوایی) برگزیده شد و تا زمان شهادت (15 دی 1373) عهده دار این مسئولیت مهم بود.

سرلشکر خلبان شهید اردستانی در طول جنگ تحمیلی، همواره داوطلب مأموریت‌های مشکل بود و بارها اتفاق می‌افتاد که در یک روز، هفت بار به خاک دشمن حمله می‌برد.

بدون شک او با انجام دادن 400 پرواز برون مرزی بر فراز خاک دشمن و 1724 ساعت پروازهای مختلف در خاک میهن اسلامی، یکی از قهرمانان جنگ به حساب می‌آید که چندین بار تا مرز شهادت پیش رفت.

صدام یزید اعلام کرده بود که هر کس زنده یا سر بریده مصطفی اردستانی را بیاورد، جایزه‌ای گران‌قیمت به او تعلق خواهد گرفت.

سرانجام در مورخه 15 دی 1373 بر اثر سانحه هوایی، به همراه فرمانده فقید نیروی هوایی سرلشکر شهید منصور ستاری و چند تن دیگر از همرزمانش، به آروزی دیرینه‌اش رسید و به لقاء‌الله پیوست .

شهید اردستانی به هنگام شهادت 46 سال سن داشت و از این اسطوره ایران اسلامی، دو فرزند پسر و دو فرزند دختر به یادگار مانده است.

باشگاه خبرنگاران